Lieve Quinten,
Vandaag ben je 40 weken en 2 dagen oud. Precies zo lang heb ik je bij me mogen dragen. Veilig in mijn buik, niet wetend wat er allemaal zou gaan komen.
Wat heb jij mij veel geleerd. Je hebt mij geleerd wat échte, diepgewortelde liefde voor eeuwig en altijd is. Vergeet nooit, ik houd héél veel van heel veel mensen (waaronder jouw lieve papa), maar dat kan niet op tegen wat ik voor jou voel. Ik heb je bij me mogen dragen, vanaf het moment dat niemand jou nog met het blote oog kon zien, zo klein, tot het moment dat je een volledig, maar klein mensje was en eindelijk besloot naar buiten te komen.
Vanaf moment één dat ik je bij me had was ik trots. Trots op dat je met je ogen kon knipperen, trots dat je de luiers vol deed, trots dat je je flink liet horen ’s nachts in het ziekenhuis, trots dat je wilde drinken. Ik was en ben trots op alle ‘normale’ dingen die je doet. Dingen die (bijna) elk kindje doet en daarom als ‘normaal’ gezien wordt. Maar ik ben trots, omdat jij het ook kunt. Want ik weet dat het niet zo ‘normaal’ is, als door veel mensen wordt gedacht.
Maar ik ben ook bang, lieve Quinten. Bang als je nét iets later dan gemiddeld weer een kunstje uithaalt, bang als je koorts hebt, bang als je een beetje verkouden bent, bang als je wel erg lang uitslaapt, bang als je huilt, bang om jou ooit weer te verliezen. Gelukkig wéét ik dat dit een irrationele angst is, maar die is er nu eenmaal.
Ik vind het fantastisch om te zien hoe ontzettend lief jouw papa jou heeft. Net als hij bij mij, sta ik ook bij hem op nummer twee sinds dat jij er bent. Maar dat is niet erg. We hebben nu een mensje, waar door ons allebei het meest van gehouden wordt.
Ik kijk vertederd als ik zie hoe fantastisch jouw opa, oma’s, tantes en ooms met jou omgaan. Ze vinden je allemaal zó leuk, lief, grappig, mooi en geweldig (maar ik nog steeds het meest, hoor!).
Soms als je midden in de nacht wakker wordt en een beetje verdrietig bent, ga ik lekker met jou tegen me aan op onze loveseat in jouw kamertje zitten. Je kijkt me dan aan en jouw ogen laten de mijne niet los. Op die momenten heb ik het gevoel dat er zóveel achter dat mooie koppie van je zit, dan wij op dit moment nog maar kunnen beseffen. Als je me zo aankijkt, alsof je mijn stemming aan kunt voelen, alsof je me helemaal lijkt te begrijpen zonder dat ik iets zeg, lijkt jouw ziel zoveel ouder dan je eigenlijk bent. Mijn heel gevoelige, kleine (maar groter wordende) lieve, mooi zoon.
Dan maken we de afspraak dat mama altijd voor jou terugkomt en dat jij ook altijd weer bij mama terugkomt. Zolang je dat nog niet kunt tegenspreken, is het goed.
Lieve Quinten, je bent fantastisch om bij ons te hebben. Je maakt het ons zeker niet moeilijk en bent een geweldig ventje. Als je die positiviteit die je nu bij je hebt, altijd bij je houdt, zul je het jezelf ook nooit te moeilijk maken.
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Mama xx
PenMel 